A Praza de Lugo, en feminino: varios postos levan xeracións rexentados por mulleres fortes e traballadoras, que hoxe conmemoran o seu día
O centenario mercado coruñés de Praza de Lugo é un dos que maior representación feminina ten entre as súas traballadoras, e conta incluso con varios postos nos que a tradición praceira pasou de xeración en xeración entre mulleres.
Non hai máis que entrar pola porta do Mercado Praza de Lugo para vivilo: unha importante cantidade de postos están rexentados por mulleres. As nosas praceiras son case unha institución na cidade de A Coruña, e hoxe, máis que nunca, celebramos o seu día.
Pero o que non todos saben é que hai varios deses postos, nos que as nosas praceiras nos atenden a diario, que forman parte dunha importante tradición de mulleres fortes e loitadoras. Postos que foron herdados de avoas a nais, de nais a fillas, e que hoxe, décadas despois, siguen enchendo de productos de cercanía as mesas dos coruñeses.
É o caso de Ana Doldán, unha das nosas froiteiras, neta, filla e nai de froiteiras, cuxo posto segue a conversar boa parte da clientela que a súa avoa atendeu hai máis de 50 anos, cando os postos de froita e verdura aínda estaban no exterior do mercado e non dentro do mesmo.
Ana Roldán
Catro xeracións de mulleres forman tamén parte da vida de Tamara, da Queixería da Avoa, que ten moi preto a herdanza familiar: tanto, que o seu posto conta cunha imaxe da súa avoa no primeiro espazo rexentado.
Tamara. Queixería da Avoa
Paula, de Mariscos Carmen Parga, lembra perfectamente como a súa nai emprendía cada mañá camiño ao posto que rexentaba xunto a unha amiga. Hoxe, ese posto aténdeno a súa irmá e ela, continuando coa tradición familiar.
Carmen Parga
Algo que tamén fan Victoria e Merche, herdeiras dos postos familiares, e tamén dunha amizado única. A avoa de Victoria e a nai de Merche rexentaban cada unha un posto, contiguos entre eles, e forxaron unha amizade que hoxe continúan elas, cóbado con cóbado, atendendo aos clientes.
Victoria e Merche
Máis curioso é o caso de Ana, que ven dunha estirpe única de mulleres praceiras que herdan a tradición… de sogra a nora. A avoa do seu home delegou o posto na súa nora, e hoxe Ana continua coa tradición, que demostra que a forza do cariño vai moito máis aló da espesura do sangue.
